De godin van de leugen en de misleiding keert terug op aarde om de mensheid aan te spreken. Apate is het beu om alsmaar beschimpt en verwenst te worden. De leugen zou niet deugen, en wordt zelfs als het grootste kwaad bezien. Zij zou de reden zijn voor corrupte politiek, gebroken liefdes, ontwrichte samenlevingen. Maar is dat werkelijk zo? Hoe zouden onze levens eruitzien zonder de mogelijkheid om elkaar te misleiden?

Op scherpe wijze fileert Apate het menselijke onvermogen om de leugen naar waarde te schatten. Nu eens misprijzend, dan weer vol mededogen gaat ze tekeer tegen de mensheid die de waarheid verafgoodt. Ze legt uit waarom onze blinde focus op waarheid, wetenschap en rationaliteit het leven verziekt. Ze schudt ons wakker, schuurt tegen onze gangbare opvattingen en licht toe waarom de leugen van alle deugden de meest onderschatte is.

Ik ben het, die samenleven mogelijk maakt. Ik ben het, die voor vrede zorgt. Ik ben het, tussen mensen, tussen landen. Ik ben het, die gewetens sust en kinderen in slaap wiegt op het ritme van hun droombeelden en verbeelding. Ik ben het, die spreekt, wanneer je zegt dat iemand over hen waakt, en dat ze nergens bang voor hoeven te zijn. Dat monsters niet bestaan. Ja, ik ben het, de godin die het leven zelf mogelijk maakt. Want een leven van waarheid alleen is onuitstaanbaar. Nee, het is ronduit onleefbaar.