Michael Dean (b. 1977, Newcastle Upon Tyne) is een Britse kunstenaar. Hij woont en werkt in Londen, waar hij in 2001 afstudeerde aan Goldsmiths University of London. Hij werd genomineerd voor de Turner Prize in 2016 en incorporeert verschillende technieken, zoals beeldhouwkunst, schrijven en typografie in zijn praktijk.

Steeds terugkerende materialen zijn beton, staal, MDF, wat lijkt op afval (blikjes, gescheurde pagina's, plastiek zakken) en gepersonaliseerde tape. Hij onderzoekt de relatie tussen tekst en het tastbare, door de mogelijkheden van taal driedimensionaal te verbeelden. Zo plaatst hij zijn eigen woorden in de ruimte, zowel met sculpturen als met de kiss-prints die in de tentoonstelling te zien zijn. Op de schijnbaar achteloos achtergelaten papierresten is zijn hoogst persoonlijk alfabet te lezen en op de ramen schilderde hij met een boek en witte verf de letters 'ffff', de begin klank in 'fuck sake'.

Intimiteit en het menselijk lichaam zijn steeds terugkerende referenties in Dean's praktijk. De reeks in Cc Strombeek ziet hij als een representatie van het moment waarop de zee de 'shore', de kustlijn raakt. Zo is er ook een raakpunt tussen ons menselijk lichaam en de buitenwereld, een onzichtbare grens waar wat intiem is, een innerlijke wereld is, de (harde) buitenwereld raakt. Deze grens bakent hij af door de figuren te bedekken met afgietsels van vuisten, zijn eigen vuisten, de vuistjes van zijn kinderen en de moeder van zijn kinderen. Zo worden ze een schild, een bescherming of afscherming. Een van de figuren knuffelt zichzelf, een verwijzing naar een scène uit de film Fahrenheit 451, een belangrijke inspiratiebron voor de kunstenaar. Een andere figuur is de grootte van een van zijn zonen en loopt naar een bal gemaakt uit papier toe. De centrale figuren omhelzen elkaar en hebben kleine hangslotjes op zich bevestigd, een verwijzing naar de liefdesslotjes die geliefden aan een brug bevestigen. De figuren houden 13 rode rozen vast, die doorheen de tentoonstelling langzaam drogen.

Het samenkomen van twee uitersten, vuisten en lippen, sculpturen en prints was het uitgangspunt voor deze tentoonstelling. Bovenal wenst de kunstenaar de ervaring aan de bezoeker toe, het kijken naar, voelen in en bewegen door de ruimte die hij geconcipieerd heeft.

Ring TV maakte twee reportages naar aanleiding van de opening waar we de kunstenaar even aan het woord horen:

Michael Dean (né en 1977 à Newcastle Upon Tyne) est un artiste britannique. Il vit et travaille à Londres, où il a obtenu son diplôme de l'université Goldsmiths de Londres en 2001. Il a été nommé pour le Turner Prize en 2016 et incorpore diverses techniques dans sa pratique, comme la sculpture, l'écriture et la typographie.

Les matériaux récurrents qu'il utilise comprennent le béton, l'acier, le MDF, des objets qui ressemblent à des déchets (boîtes de conserve, pages déchirées, sacs en plastique) et du ruban adhésif personnalisé. Il explore la relation entre le texte et le tangible en représentant les possibilités du langage en trois dimensions. Il place ainsi ses propres mots dans l'espace, tant avec des sculptures qu'avec les empreintes de baisers qui sont présentées dans l'exposition. Sur les morceaux de papier apparemment négligés, on peut lire son alphabet très personnel, et sur les fenêtres, il a peint les lettres "ffff", le son initial de "fuck sake", avec un livre et de la peinture blanche.

L'intimité et le corps humain sont des références récurrentes dans la pratique de Dean. Il considère la série de Cc Strombeek comme une représentation du moment où la mer touche le rivage. De la même manière, il existe un point de contact entre notre corps humain et le monde extérieur, une frontière invisible où ce qui est intime, un monde intérieur, touche le monde extérieur (dur). Il marque cette frontière en recouvrant les figures de moulages de poings, ses propres poings, les poings de ses enfants et de la mère de ses enfants. Ils deviennent ainsi un bouclier, une barrière ou une protection. L'un des personnages s'étreint lui-même, en référence à une scène du film Fahrenheit 451, une inspiration majeure pour l'artiste. Une autre figure a la taille d'un de ses fils et se dirige vers une balle en papier. Les personnages centraux s'embrassent et ont de petits cadenas attachés à eux, en référence aux cadenas d'amour que les amoureux attachent à un pont. Les personnages tiennent 13 roses rouges, qui sèchent lentement tout au long de l'exposition.

La rencontre de deux extrêmes, poings et lèvres, sculptures et gravures, a été le point de départ de cette exposition. L'artiste souhaite avant tout que le visiteur fasse l'expérience, regarde, ressente et se déplace dans l'espace qu'il a conçu.

Ring TV a réalisé deux reportages à l'occasion du vernissage dans lesquels on entend l'artiste s'exprimer :

Michael Dean (b. 1977, Newcastle Upon Tyne) is a British artist. He lives and works in London, where he graduated from Goldsmiths University of London in 2001. He was nominated for the Turner Prize in 2016 and incorporates various techniques into his practice, such as sculpture, writing and typography.

The recurring materials he uses include concrete, steel, MDF, objects that look like garbage (cans, torn pages, plastic bags) and personalised tape. He explores the relationship between text and the tangible, by representing the possibilities of language three-dimensionally. In this way, he places his own words in space, both with sculptures and with the kiss-prints on display in the exhibition. On the seemingly carelessly left behind scraps of paper his highly personal alphabet can be read. He also painted with a book and white paint the letters ‘ffff’ on the windows, the beginning sound in 'fuck sake'.

Intimacy and the human body are recurring references in Dean's practice. He sees the series in Cc Strombeek as a representation of the moment when the sea touches the shore. In the same way, there is a point of contact between our human body and the outside world, an invisible boundary where what is intimate, an inner world, touches the (hard) outside world. He marks out this boundary by covering the figures with casts of fists, his own fists, the fists of his children and the mother of his children. Thus they become a shield, a defence or protection. One of the figures hugs himself, a reference to a scene from the film Fahrenheit 451, a major inspiration for the artist. Another figure is the size of one of his sons and is walking towards a ball made of paper. The central figures embrace each other and have small padlocks attached to them, a reference to the love locks that lovers attach to a bridge. The figures hold 13 red roses, which slowly dry throughout the exhibition.

The coming together of two extremes, fists and lips, sculptures and prints was the starting point for this exhibition. Above all, the artist wishes the visitor to experience, to look at, to feel and move through the space he has conceived.

Ring TV made two video reports on the occasion of the opening in which we hear the artist speak: