Via het Virtuele is een poging tot reflectie over de invloed van het digitale en het virtuele op de schilderkunst van vandaag. De vraag die gesteld wordt, is in hoeverre de schilderkunst beïnvloed is door deze zeer geatomiseerde manier van kijken in een in sociaal en maatschappelijk opzicht zeer ingrijpend evoluerende wereld. Zoals in de jaren zestig de kunst en de distributie ervan grondig veranderden onder invloed van de massamedia en advertentiestrategieën, is het leven vandaag in de ban van digitale toestellen die alles onmiddellijk “dichtbijj” brengen. We zijn ons er wellicht nog te weinig van bewust, maar we leven volop in historische tijden, want na het uiterst snelle verdwijnen van de analoge fotografie, de diapositieven, de vinylplaten en vandaag zelfs de cd’s, worden de meeste dragers voor het overbrengen van beelden en geluid digitaal/ onzichtbaar en bijgevolg ook veel moeilijker te overzien en (letterlijk) bij te houden. In Via het Virtuele wordt getoond hoe kunstenaars al dan niet reageren op deze uitdagende vormen van ronduit revolutionaire beeldvorming en dito overdracht.

Samen met de curatoren van het S.M.A.K. en co-curator Nicola Setari werden kunstenaars en kunstwerken geselecteerd die een brug vormen naar de periode waar het tweede deel van About Waves halt hield. Anne-Mie Van Kerckhoven (1951) bekleedt in dit derde deel een sleutelpositie. Al sinds de jaren tachtig experimenteert zij met vooruitstrevende materialen en het digitale, dit alles badend in begrippen zoals artificiële intelligentie die ze koppelt aan literatuur over gender, macht, seks en diepe beschouwingen over het goede en het kwade inherent verbonden met de menselijke existentie. Van Anne-Mie Van Kerckhoven zullen er, net als van de andere kunstenaars, een aantal werken getoond worden zodat de bezoeker niet alleen wordt geconfronteerd met een dwarsdoorsnede van een bepaald artistiek fenomeen, maar ook van dichtbij kan meekijken naar hun actuele productie. Onder hen ook de Brusselse kunstenaar Marcel Berlanger (1965) en Parijzenaar Fabrice Hyber (1961). Deze ensembles worden aangevuld met fijn uitgekozen werken van o.m. Wilhelm Sasnal (1972), Matteo Fato (1979), Olaf Holzapfel (1969), Thomas Mazzarella (1983), Carsten Nicolai (1965) en Alice Tomaselli (1982).

In de tentoonstelling zal er opnieuw werk te zien zijn van de vier kunstenaars die ook in de vorige luiken aanwezig waren. Gerhard Richter weet als geen ander zijn schilderkunst te piloteren door digitale onderzoekingen te manipuleren op basis van één bestaand schilderij; onderzoekingen die leiden naar nieuwe, op toeval gebaseerde montages van kleurstrepen en bijna onzichtbare, ragfijne kleurstreepjes die zijn schilderkunst op een ongelofelijke manier binnen dit actuele, digitale tijdskader problematiseren. Daarnaast is er opnieuw een ontwapenend en pretentieloos werk te zien van Walter Swennen en werd er een juiste keuze gemaakt uit het late werk van Raoul De Keyser, terwijl de alternerend groen-witte strepen van Daniel Buren de context voor een derde keer bepalen van het werk dat in Het Kabinet te zien is.