De praktijk van Katya Ev (°1983, Moskou, woont en werkt in Brussel) onderzoekt de complexe relatie tussen de maatschappij, de economie en het lichaam, met als doel ons potentieel voor politiek handelen binnen dominante machtsstructuren bloot te leggen. Ev ondermijnt objecten die behoren tot de staatsmacht, instrumenten van het alledaagse kapitalisme (wetten, contracten) of rituelen en gebaren die als gewoon of banaal worden beschouwd. Zo construeert Ev haar performatieve taal om te reflecteren op sociaal-politieke en culturele codes en de status quo in artistieke en niet-artistieke domeinen te veranderen. Tijdens haar residentie in het voorjaar bij Jester (Genk) zal ze werken aan de verdere ontwikkeling van een langlopend artistiek en onderzoeksproject genaamd Lactating Bodies, dat eind 2022 van start ging. Het project behandelt een intiem, maar ook zeer politiek en urgent onderwerp, namelijk de lactatiepraktijken. Het is een voortzetting van haar participatieve performatieve praktijk die verschillende vragen over de maatschappij, de economie en het lichaam aansnijdt.

Residentie bij Jester, Genk 27.05 - 30.06.2024

Open atelier 29 - 30.06.2024

Shervin/e Sheikh Rezaei (°1994, Gent) verkent in haar multimedia praktijk het contrast tussen de vloeibaarheid en invasiviteit van de natuur/mensheid en de gecontroleerde en onpersoonlijke taal van technologie. Een aantrekking tot het irrationele en emotionele, bracht haar van architectuur naar de autonome beeldende kunst. Zo gebruikt Sheikh Rezaei in haar werk vaak oncontroleerbare elementen, zoals beweging, organische materialen en thema’s van het geheugen. Ze gebruikt ook vaak persoonlijke, intieme ervaringen om ruimtelijkheid verder te onderzoeken. In haar werken, die variëren van potloodtekeningen tot video’s, sculpturen en installaties, zoekt ze steeds een evenwicht tussen logica en intuïtie, controle en zelfanalyse. “Mijn werken ontmoeten het onverwachte in een ongemakkelijke juxtapositie,” legt ze uit.

Cc Strombeek nodigde Shervin/e Sheikh Rezaei uit voor een residentie. In de maand november zal ze verblijven in De School van Gaasbeek waar ze zich zal focussen op de verdere ontwikkeling en productie van een aantal nieuwe werken, waaronder een film. Het script van deze film is gebaseerd op haar reis naar Tunis, Tunesië die zij afgelopen zomer maakte met haar vriend Jeremy Pavoncelli (FR/IT) die ze een zomer daarvoor in Catania, Sicilië leerde kennen.

Residentie van wo 1 - do 30.11.23

Barbara Prada (geboren in 1990 in Lima, Peru en woont in Brussel, België) omschrijft zichzelf als een ecofeministische kunstenares. Veel van Prada's werk tot nu toe verkent onze relatie met voeding en hoe het onze sociale ecologie en identiteit kan bepalen. Ze beschouwt samenwerkingen als een strategie voor conversatie. Aan de ene kant is het een oerverbinding, aangezien voedsel ons als soort in stand houdt. Anderzijds is voedsel interessant als artistiek materiaal en als communicatiemiddel. Barbara Prada studeerde Beeldende Kunst aan de Universiteiten van Salamanca en Barcelona, en vervolgens aan LUCA School of Arts en KASK in Gent.

Tijdens haar residentie in de School van Gaasbeek in juni, zal Prada werken aan de ontwikkeling van het project Appropriation & Reappropriation. Met de focus op een van de vele problemen van de klimaatnoodsituatie, zal ze reflecteren over zowel de drijfveren als de impact van de vierde industriële revolutie (4IR). Prada onderzoekt waar de drang van het industrialisme, in een poging om de problemen van zijn eigen creatie op te lossen, ons naartoe zal leiden en hoe dit onze relatie met en gehechtheid aan de identiteit en geschiedenis van de natuurlijke wereld zal beïnvloeden.

Residentie van wo 1.06 - zo 26.06.22
Open Studio op zo 26.06.22

Na twee jaar een getraumatiseerd en ongetraind paard genaamd Don Orèo te hebben getraind in het dorpje Fos-sur-Mer in Frankrijk, onderneemt Sandra Hauser met hem een reis door Europa in haar zoektocht naar innerlijke vrijheid, avontuur en abstractie in het dagelijks leven. Tijdens haar residentie in de School van Gaasbeek, van 1 tot 31 mei 2022, geeft Hauser de aftrap van dit langdurig kunstproject getiteld “I Would Prefer Not To.”

Overdag zet Hauser haar praktijk en de lopende workflow met het paard voort, ontmoet ze mensen, ontdekt ze locaties of woont ze evenementen bij die verband houden met haar onderzoek en haar verlangen naar verandering. De avond is voorbehouden voor een korte, onaangekondigde performance waar een toevallige voorbijganger getuige kan zijn van de dromerig verlichte passage van een vrouw met een paard.

Gelijktijdig met deze residentie presenteerde Sandra Hauser een tentoonstelling "I Would Prefer Not To" tussen 11 en 19 mei in de exporuimte van Cc Strombeek.

Shirley Villavicencio Pizango (°1988, Lima) is een Gentse kunstenares met Peruviaanse roots. De kruisbestuiving tussen haar Zuid-Amerikaanse afkomst en haar leven in België is een van de belangrijkste kenmerken van haar werk. Villavicencio schildert haar portretten in een wervelend tempo. Ze gebruikt hoofdzakelijk acryl, dat een snelle droogtijd heeft en haar in staat stelt om op een bij voorkeur spontane manier te schilderen.

De kunstenares verwerpt het conventionele perspectief en gebruikt levendige kleuren, vaak geïnspireerd door andere culturen. Door het schilderkunstige procédé creëert zij een intieme dialoog met haar onderwerpen. Op een tweede niveau bevatten Villavicencio's schilderijen een subtiele politieke boodschap. Vaak maakt zij van mensen met een donkere huidskleur de hoofdrolspeler in haar schilderijen, zonder de nadruk te leggen op hun achtergrond. Op die manier zet ze zich af tegen het conventionele exotisme, iets wat in de hele westerse kunstgeschiedenis aanwezig is.

Van 10 mei tot 6 juni 2021 verhuisde Shirley Villavicencio Pizango haar schildersatelier naar De School van Gaasbeek, waar ze een nieuwe reeks werken aanvatte.

Anne Wetsi Mpoma woont in Brussel. Ze is schrijfster, activiste en onderzoekster van kunst en cultuur. Ze studeerde af in Kunstgeschiedenis aan de Université Libre de Bruxelles in 2007. Ze is medeoprichtster van de vereniging Nouveau Système Artistique (2008) en Wetsi Art Gallery (WAG, 2019). Wetsi Art Gallery wil projecten van kunstenaars van Afrikaanse afkomst promoten, verspreiden en realiseren.

Als curator van de tentoonstelling Through Her (True Her) inviteerde Anne Wetsi Mpoma enkele van de deelnemende kunstenaars voor een residentie in Gaasbeek, onder wie Debbie Engala, Lauren Lizinde, Leïla Nsengiyumva en Luna Mahoux van Collectief Nymphose, Asia Mireille Nyembo en Wata Kawatza.

SABA - Silvia Amancei en Bogdan Armanu (geb. 1991, Iași en Timișoara) is een kunstenaarskoppel dat samenwerkt sinds 2012. Hun artistieke praktijk kan worden gesitueerd op de grens tussen sociale studies en beeldende kunst, op zoek naar methoden en voorbeelden waar kunst en artistieke middelen kunnen worden geïnstrumentaliseerd om het vermogen om verder te kijken dan het kapitalisme en een (gemeenschappelijke) toekomst te creëren, te (over)stimuleren. Recente solotentoonstellingen zijn s.a.b.a 1979-#### (2020, Ljubljana, SI), It was always in plain sight (2020, Boekarest, RO), If Then What After (2019, Baden, AT), What Past? What Future? (2017, Linz, AT), Depression, Uncertainty and other symptoms of Mortality (2016, Lodz, Polen), terwijl hun werken aanwezig zijn geweest in vele groepstentoonstellingen waaronder Rewriting Our Imaginations (2020, Basel, CH), Go, Stop, Stay (2019, Debrecen, HU), STRIKE GENTLY AWAY ____ (2019, Salzburg, AT), Capital's Time Machine (2018, Boekarest, RO), Baywatch (2018, Berlijn, DE), Alternative Facts (2018, Stuttgart, DE), Odessa Biennial (2017, Odessa, Oekraïne), om er maar een paar te noemen.

Deze residentie vond plaats in het kader van "Displacement and Togetherness", een tentoonstelling naar aanleiding van Europalia 2019.

Tudor Bratu is geboren in het Boekarest van 1977. Hij studeerde kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam en rondde in 2008 een tweejarige Research Residency af aan de Rijksakademie voor Beeldende Kunsten. De laatste jaren is de focus van zijn werk verschoven van post-representatieve documentaire fotografie naar op taal en tekst gebaseerde installaties en onderzoek. Naast andere activiteiten leidt hij Bucharest Air, een kunstenaarsresidentie in Boekarest.

A Factless Biography, ontwikkeld voor Europalia Biënnale 2019 in samenwerking met Salonul de Proiecte, functioneert als een ruimtelijk kunstenaarsboek; elk scherm toont een selectie van foto's en teksten, die elkaar langzaam afwisselen, en tijd bieden voor reflectie en contemplatie. De teksten zijn citaten uit werken van auteurs als Zygmunt Bauman, James Baldwin, Mina Loy, bell hooks, en Fernando Pessoa, en richten zich op onderwerpen als vervreemding, discriminatie en racisme, en de afbraak van de ethische waarden die een belangrijke rol hadden gespeeld in de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog. De fotografie toont desolate landschappen, meestal stedelijke gebieden, waarin staat van opbouw en afbraak elkaar voortdurend afwisselen, zoals dat historisch al millennia lang het geval is.

Deze residentie vond plaats in het kader van "Displacement and Togetherness", een tentoonstelling naar aanleiding van Europalia 2019.

Iulia Gabriela Toma (°1974) is een Roemeense kunstenares die werkt met textiel, fotografie, schilderkunst, installatie en tekst. Haar recente werk focust op sociale kwesties, zoals feminisme, vrouwenrechten, intermenselijke relaties van gesloten gemeenschappen, de materialiteit van het stedelijk leven, sociale rechtvaardigheid, enz. Toma doceert aan het Departement van Kunst & Design, afdeling Textiel aan de Nationale Universiteit voor Kunst in Boekarest.

Deze residentie vond plaats in het kader van "Displacement and Togetherness", een tentoonstelling naar aanleiding van Europalia 2019.

Gosie Vervloessem (1973) onderzoekt het concept van de keuken als vrijplaats en speelterrein voor ongenode gasten door invasieve soorten te introduceren in huiselijke kring. Welke waarden liggen ten grondslag aan invasie-ecologieën en hoe worden deze waarden toegepast of ontkend bij het bakken van een appeltaart? Momenteel onderzoekt Gosie hoe invasieve soorten haar onderzoek kunnen openbreken en plaats kunnen maken voor nieuwe vormen van ontmoeting. Enkele maanden lang wandelt zij door de tuin en het archief van Plantentuin Meise om thema’s om te spitten die te maken hebben met plantenexotisme, hybriditeit, naturalisatie, …

The Horror Garden is een ‘investigative workshop’ over de relatie tussen mensen en planten en stelt een aantal belangrijke zaken in vraag. Behandelen mensen planten met genoeg respect? Voelen planten zich herkend en begrepen door mensen? Kan de relatie tussen mensen en planten de onbegrensde wederzijdse exploitatie overstijgen? Wat kunnen we leren over onszelf als we planten beschouwen als significant other en tot welke vormen van horror kan dit leiden ? Wat gebeurt er als planten zich uit de achtergrond van onze huiskamers losrukken ? Bij het zoeken naar een antwoord op deze vragen doet Vervloessem beroep op een aantal horrorfilms waarin planten ons de stuipen op het lijf jagen. Soms vallen ze ons frontaal aan, maar dikwijls schuilt de horror in onheilspellend wuivende takken en ritselend struikgewas. Kolonisatie loopt als een rode draad doorheen de workshop: kolonisatie van territorium door mensen en planten, kolonisatie van organismen, lichamen en geesten, … Volgens Vervloessem zijn er drie locaties waar de menselijk-vegetale relatie tot een climax komt, d.w.z. waar de relatie tussen mens en plant een grimmige vorm aanneemt: het natuurreservaat, de plantage en de botanische tuin, plaatsen met een directe link naar een koloniaal verleden. Plaatsen, waarin de relatie tussen de mensen en planten strak afgelijnd lijkt. Althans zo lijkt het. Maar, is dat ook zo?

The Horror Garden werd ontwikkeld tijdens een residentie in De School van Gaasbeek en werd in Cc Strombeek gepresenteerd van 5 oktober tot 13 december 2018.

Naar aanleiding van de tentoonstelling 'Saksi Bisu' in Cc Strombeek resideerde Elisabeth Ida Muylani in De School van Gaasbeek. Voortbouwend op haar onderzoek omtrent trauma en herinnering in haar geboorteland Indonesië bereidde Elisabeth Ida Mulyani in Gaasbeek een onderzoek voor naar de ontwikkeling van een visuele methode in het onderzoek naar collectief geheugen.

Louis De Mey is architect en criticus. Hij resideerde in januari en februari 2017 in De School van Gaasbeek. Louis De Mey onderzocht tijdens zijn residentie de mogelijkheden van tentoonstellen in daartoe niet evidente plaatsen zoals Cc Strombeek.