Meltheads zijn vier jonge honden uit Antwerpen die met bakken talent en evenveel drang en branie tot op het bot gaan. Voortgestuwd door de metronomisch strakke ritmesectie van Tim Pensaert (bas) en Simon de Geus (drum), en aangevuurd door de snedige en virtuoze gitaar van Yunas de Proost spuwt Meltheads rotaanstekelijke garage, clevere postpunk en fascinerende cold en andere wave, die schatplichtig is aan The Chats, Amyl and the Sniffers, Gang of Four, Wire en – jawel – De Brassers en Aroma Di Amore. Vierde hond is frontman Sietse Willems, de vleesgeworden bastaard van Jim Morrisons charisma, Robert Plants sexappeal, Iggy Pops razernij én de blote bast van alle drie.

Pers

Meltheads herschrijft de belpopgeschiedenis, aldus Gunter Van Assche in De Morgen.

De Gentse postpunkformatie The Rats verscheen voor het eerst ten tonele in januari 2022. Sindsdien raast de band door de underground zoals het echt ongedierte betaamt. Ze passeerden in gerenommeerde muziekcafés als Chaff (Brussel), BarBroos (Gent), The Pit’s (Kortrijk), De Nachtwacht (Tielt) en op de Gentse festivals Badlands en Everything UK. Die podia deelden ze met onder meer nationale bands als Meltheads, RONKER, en The Yummy Mouths, en internationale acts als The Lounge Society (UK), POZI (UK) en Unschooling (F).

Recht vanuit de drassige prairies van Kortrijk gorde WHORSES zich stevig in het zadel der Belgische rock sinds hun eerste noise echo’s weerklonken, ergens in 2017. Deze vier cowboys vonden elkaar in een onbestemde queeste naar iets muzikaal nieuws, apart, scheef of eigenaardig — ruw, hard en compromisloos, maar zonder te weten waar ze op dat moment exact naar hunkerden. Vlak nadat die intensiteit zowat hun handelsmerk werd, druppelden er gestaag maar zeker een resem andere invloeden binnen.

In feite verkent WHORSES doelbewust alles wat er in hun eigen universum kán bestaan, nooit bedeesd om vervolgens te experimenteren met wat daar dan ook maar uitkomt. Net zoals pakweg WEEN ervaart de groep geen beperkingen of verwachtingen in muziek, maar juist een eindeloze stroom aan mogelijkheden. Voeg daarbij nog een prominente portie humor en een laagje zelfrelativering, en je snapt snel waarom het naamloze debuut van deze band wel een dubbelalbum moest worden: nergens beperkt in stijl of genre, maar tot de nok gevuld met quasi alles waar het viertal doorheen de jaren aan werkte.

Wanneer de vier jongelui van Nona Problemo niet op hun smartphones zitten te tokkelen, componeren ze graag ecologische sprookjesmuziek en dansbare odes aan de rommel. Na nog geen jaar actief te zijn won de band het popconcours Sound Track in Vlaams-Brabant en sindsdien smeden ze naïeve plannen om de wereld te redden vanuit hun nieuwe hoofdkwartier in de krochten van Het Depot te Leuven. Voor de productie van hun eerste EP deden ze een beroep op de 'postpunkpedagoog' Bert Vliegen, bekend van zijn vlijmscherpe baslijntjes bij Whispering Sons en Teen Creeps. Het resulteerde in een eclectische EP die de speelse indie van acts als Los Campesinos! en The Fiery Furnaces probeert te verzoenen met de 80s melancholie van bands als New Order en The Cure.

Mojo & The Kitchen Brothers is een vijfkoppig bont Belgisch gezelschap dat de tijdgeest van de vroege 70's tovert. Hun door psychedelia doorweekte mix van heavy progrock roept associaties op met onder andere Black Sabbath, Wishbone Ash en Pink Floyd. Maar ze zijn meer dan een nostalgie-trip: grondig genesteld tussen de wortels van hun tijdgenoot-psych-rockers nemen ze de luisteraar mee op een reis door het limbo tussen verleden en heden.

De eclectisch geïnspireerde muziekfreaks die zich Mojo & The Kitchen Brothers noemen, verenigden zich na enkele jamsessies. Sindsdien raast dit vijfkoppig omnium gatherum als een orkaan door Vlaanderen en Brussel. De bandleden mixen sixties psychedelica en seventies progrock tot een eigen sound. Dit jong geweld voorziet aanstekelijke deuntjes, proggy riffs, oorverdovende drums, brullende baslijnen en pittige, driedubbele gitaarjams die het publiek over en weer kaatsen tussen heden en verleden.

Tijdens het eindeloos gejam kwam Disorientations terecht op een melancholische, donkere 80s sound waarin new wave, noise en alternatieve punk samenkomen. Die smeltkroes was het resultaat van het bij elkaar brengen van het gedeeld verdriet van levenslange vrienden Lukas Van Camp, Tomas Serrien en Niels Elsermans. Wall of sound, dreigende vocals, brute ritmiek, ... You name it. Disorientations geeft je de nodige energie om de onvermijdbare tragische momenten in het leven te omarmen.

Tussen en na de concerten zal Brett Summers ons trakteren op de beste stormachtige platen.