In Let’s Dance stellen we het werk van wijlen Franz West (1947–2012) centraal als een belangrijk uitgangspunt. Franz West beschouwen wij als een scharnierkunstenaar tussen de avant-garde van de jaren zestig/ zeventig en de actuele kunst. Vanaf de jaren tachtig wist Franz West sculpturen te bedenken die konden worden gedragen: zijn bekende Passstücke zijn als protheses (van wit materiaal zoals aluminium of gips) die gedragen kunnen worden en van de gebruiker een speciale houding vereisen, die hierdoor plotseling heel bewust wordt van zijn lichaam/body. Zoals de sculptuur die in Het Kabinet staat en die voor Let’s Dance speciaal werd geactiveerd door danseres Lisbeth Gruwez en in beeld gebracht door Dirk Braeckman.

De actuele kunst is een massieve waaier geworden van werkelijk alles wat visueel mogelijk wordt geacht. Er zijn geen afgebakende stromingen meer te bespeuren zoals dat wél het geval was vóór de val van de Muur in 1989: een historisch breukmoment, toen het begrip “centrum” plots verdampte en “de wereld” in de plaats kwam. Dat had gevolgen voor ons “westerse” canonieke denken over de strikt als westers gelabelde kunst. Plots waren we het noorden kwijt; kunstenaars van achter het IJzeren Gordijn kwamen op onze podia terecht met fantastische kunst die niet vanuit vrijheid maar vanuit een maatschappelijk doorleefde realiteit de wereld confronteerde met andere waarden dan de vrijblijvende luxe van het veilig ondergaan en contempleren van kunst. Ze maakten kunst vanuit een dwingende noodzaak die in eerste instantie niet gericht was op de kunstwereld of op de kunstmarkt.

De kunst van vandaag wordt gekenmerkt door een complex spel van belangen die botsen op de muren van de artistieke vrijheid. Let’s Dance is een samenspel geworden tussen verschillende generaties, maar vooral tussen jonge kunstenaars, waarin doordachte kunst wordt getoond waar het performatieve essentieel deel van uitmaakt van het (op een bepaald moment) te stollen artistieke proces van denken en zoeken tot én in een concreet kunstwerk.