In het eerste deel staan de decennia na de Tweede Wereldoorlog centraal. De tentoonstelling vormt een plejade van bekende kunstenaars uit duidelijk afgelijnde en kunsthistorisch ingedeelde stromingen zoals CoBrA, popart, nouveau réalisme, … waartussen “vergeten” kunst geplaatst wordt die weliswaar een tijdsgeest markeerde, maar vandaag niet meer tot het directe visuele geheugen behoort. Er is immers flink wat mis met het selectief opslaan van wat artistiek van waarde zou kunnen zijn en blijven. Vooral de kunstmarkt speelt hierin een sluiswachterrol. Daarom is en blijft het een maatschappelijk/publiek relevante investering om een breder artistiek vizier te hanteren en te zien dat kwaliteit soms uitgesloten wordt door kleinmenselijke en andere (economische) desiderata.

Naast een min of meer chronologisch parcours van de jaren vijftig tot nu zal er in de drie delen van The Ever Changing Body werk getoond worden van één kunstenaar: Jacques Charlier (1939), de ongrijpbare Luikenaar die al sedert de jaren zestig opvalt met stijlloze kunst, overgoten met een dosis ironie, over het reilen en zeilen en het wel en wee van de kunstmarkt en de soms al te bourgeois- en kapitaalaanhorige kunstwereld. In dit eerste deel toont Charlier de volledige reeks Photographies de Vernissage (1974–1975): foto’s van het “mooie” vernissagevolk dat nippend aan een goed, gratis glas meestal weinig oog overhoudt voor de omringende “gefêteerde” kunst.

Bij elk deel vragen we aan een belangwekkend kunstenaar van nu om een nieuw werk te creëren waarin de geest van de tentoonstelling zich nestelt. Voor het eerste deel is dat Mark Manders (1968) – de Nederlandse kunstenaar/beeldhouwer die Nederland officieel vertegenwoordigde op Biënnale van Venetië in 2013. Hij maakte een pakkend beeld waarin abstractie en figuratie in elkaar draineren als een kunstwerk waarin vertedering en hardheid vervat zitten en dat een mens even (kan) doen stilstaan…