De in Brussel gevestigde Obi Okigbo (1964, Ibadan, Nigeria) definieert haar werk als een autobiografisch zelfonderzoek verankerd in haar meervoudige identiteit. Ze vindt inspiratie in alle aspecten van het leven –geloof, gedrag, culturele en esthetische waarden behoren tot haar rijke referentiekader. CC Strombeek presenteert een greep uit Okigbo’s verborgen universum: een selectie van tekeningen met Indiase inkt, olieverfschilderijen en collages worden voor het eerst in België getoond.

Het werk Narcissus is een symbolische voorstelling van zelfondervraging met betrekking tot deze introspectieve houding. Zoals je al aangaf, vertrekt het meeste van mijn werk vanuit een persoonlijk perspectief en de vrouwelijke figuur is bijna altijd prominent aanwezig in mijn composities. Ik ben sinds mijn jeugd omringd geweest door krachtige vrouwen. Hun invloed heeft mijn leven en opvattingen over het leven als vrouw in de huidige maatschappij gevormd. Ik bewonder de moedige, gepassioneerde, militante spirit in vrouwen als Funmilayo Ransome-Kuti, Audre Lorde, Wangechi Mutu, Yaa Asantewaa, Seh-Dong-Hong-Beh die te zien zijn in de mood board-installatie Mystic Lamb die hier wordt tentoongesteld.

Het gebruik van Oost-Indische inkt op zowel papier als linnen is zeer kenmerkend, het verleent je werk een grote gevoeligheid, een intense zweem van broosheid en spiritualiteit. Je verwees naar de inktschilderijen van Ohwon Jang Seung-Ub (1843- 97) als een belangrijke inspiratiebron voor je manier van werken in 2008. Het gebruik van water en inkt geeft een gevoel van ongecontroleerdheid, van toeval. Kan je het belang van dit vloeibare materiaal toelichten, op welke manier genereert het betekenis/inhoud?

Tot 2008 werkte ik met olieverf en was ik meer gericht op het gebruik van kleur om bepaalde emoties op te roepen. In deze periode begon ik tai-chi, qigong en kalligrafie, die een soort van uitbreiding op "de ademhalingsoefening" vormt, te beoefenen. Als ambachtsvrouw was ik op zoek naar manieren om mijn vaardigheden aan te scherpen. Toen ik het werk van Oh-won leerde kennen, werd ik getroffen door de magie van het proces op zich, de alchemie van de onuitwisbare zwarte inkt, de penseelstreek en het water op absorberend papier, die in zijn werk tot uiting komt. Elk teken is permanent, opzettelijk. Dit vereist uitzonderlijke concentratie. In combinatie met de aleatorische reactie van intuïtieve waterverdunningen (inktvlekken), opent deze methode oneindige mogelijkheden waardoor het schilderij een tijdloze dimensie krijgt, waarin verleden, heden en toekomst op hetzelfde vlak naast elkaar bestaan.

Je inspiratiebronnen zijn talrijk, gaande van literatuur tot muziek, oude tradities, het menszijn en ethische waarden. Je verwijst vaak naar religieuze iconografische kunst (Renaissance schilderijen, Igbo-Ukwu beeldhouwwerken, Koptische fresco's, Soefipoëzie, Khemethiërogliefen, om er maar een paar te noemen). In je schilderij Primavera - Mbari (2010) verwijs je bewust naar Botticelli's beroemde gelijknamige schilderij. Kunnen we dit beschouwen als een kritische herinterpretatie?

In de loop der jaren is mijn horizon verbreed met inzichten in de verschillende culturen die je hierboven hebt vermeld en een blijvende indruk hebben achtergelaten op mijn verbeeldingswereld. Dat is ook het geval met Sandro Botticelli's meesterwerk Primavera. Over de betekenis ervan doen verschillende theorieën de ronde, maar één gangbare interpretatie is dat het schilderij "een uitvoerige mythologische allegorie is van de ontluikende vruchtbaarheid van de wereld". Mijn onderzoek naar de kunst van de Mbari-huizen bood een gelegenheid om een dialoog tot stand te brengen tussen de klassieke mythologie en de oude Igbo-kunst, tussen meester-schilder en leerling.

In je titel verwijs je naar de Mbari-kunst en ideologie, kan je ons vertellen wat je precies op de toeschouwer wil overbrengen?

Mbari is een beeldende kunstvorm die wordt beoefend door het Owerri-Igbo-volk in het zuidoosten van Nigeria waarbij een heilig huis wordt gebouwd als boetedoeningsritueel. In deze grote open, vierkante bouwsels staan levensgrote, beschilderde, uit modder geboetseerde figuren om de Alusi (godheid), Ala, de godin van de aarde en andere godheden van de donder, het water, ambtenaren, ambachtslieden, legendarische wezens en voorouders die samen het pantheon van de Mbari-kosmologie vormen, gunstig te stemmen.

Het is vermeldenswaardig dat, hoewel het maken van Mbari-huizen jaren van vakmanschap en inspanning vergt, er na hun voltooiing een ritueel wordt uitgevoerd waarna ze aan de elementen worden overgelaten en na verloop van tijd vergaan. Na hun volledige verval wordt de volgende generatie door de godheid opgeroepen om een nieuw Mbari-huis te bouwen. Het is deze notie van rituele genezing, overdracht en transformatie die ontstaat door elke nieuwe leeftijdswisseling die ik in mijn werk heb trachten op te roepen.

Chinua Achebe, een bekende Nigeriaanse romanschrijver en literair theoreticus, schreef: "Mbari was een viering van de wereld en van het leven in de wereld door middel van kunst. Het werd verricht door de gemeenschap op bevel van haar oppergodheid, gewoonlijk de aardgodin Ala, die twee belangrijke rollen vervulde in het Igbo pantheon als bron van creativiteit in de wereld en bewaker van de morele orde in de menselijke samenleving".