Sinds zijn eerste voorstelling ’What the Body Does Not Remember’ (1987) is Vandekeybus een vaste waarde in Westrand. De complexe relatie tussen lichaam en geest blijft hem intrigeren. Nu inspireert de mythische godin Inanna hem om te reflecteren over het ondoorgrondelijke wezen dat de mens is. De verschillen tussen man en vrouw, mens en dier, dood en leven blijken slechts ijdele constructies. Samen met componist Charo Calvo, acht dansers en kunstenaar Olivier de Sagazan schept hij een wereld die even utopisch als gruwelijk, even krachtig als kwetsbaar is. Welke driften schuilen onder de beschaving?

Vandekeybus creëert een reeks verbluffende scènebeelden en choreografieën... De complexe soundscape van Charo Calvo voorziet de voorstelling van een continue spanning, zwenkend tussen ijle sferen en opzwepende, ritmische structuren. Het haakt allemaal zo knap in elkaar dat je onmogelijk kan wegkijken van dit extatische schouwspel.
Jan Dertaelen, De Morgen ****

“De elektroakoestiche soundscape – die loepzuiver in de oortjes klinkt - van de Spaanse componiste Charo Calvo blijkt dé maïzena van de voorstelling.” “Wim Vandekeybus keilt met deze voorstelling een duizend jaar oude mythe in onze schoot. Hij dringt die mythe niet op, maar toont met de hulp van kilo's klei, een geniale soundscape en zeven getalenteerde spierbundels die bijna sneller bewegen dan het licht hoe elk mens en elk volk, net als Inanna, een voortdurende strijd voert om een andere en liefst betere versie van zichzelf te worden.
Els Van Steenberghe, Knack ****

“De samenwerking [met de Sagazan en Charo Calvo] is een schot in de roos: ze zet Vandekeybus’ obsessie met het lichaam in een bijzonder, nieuw licht. Het verschijnt hier als een vreemd en fascinerend ‘terra incognita’.” “Dat geklieder met klei die in alle poriën dringt heeft iets weerzinwekkends, als een moedwillige ontaarding van al wat ons menselijk maakt: gezicht, lichaam, houding, genderkenmerken. Alles zinkt weg in een amorfe materie. Tegelijk is het niet moeilijk om je voor te stellen dat er een vreemd genot, een gek verlangen verbonden is met die zelfbevuiling, een rücksichtsloos wegzakken in alles waarvan we geleerd hebben het te mijden.”
Pieter T’Jonck, Pzazz

“De spanning begint wanneer een van de dansers, trillend van twijfel, een kopje koffie naar de onderwereld brengt. Van daar is er geen weg meer terug.”
Magali Degrande, Het Nieuwsblad ****