Louis Janssens en Willem de Wolf leerden elkaar kennen toen Willem als docent op de toneelschool Louis zijn klas binnen zag komen en even dacht zichzelf te zien als student van 35 jaar geleden. Hij zag dezelfde gretigheid, dezelfde ambitie, dezelfde in bravoure verpakte onzekerheid. Zelfs die hele slungelachtige gestalte met suggestieve haarlok die nonchalant over het voorhoofd hing, was, met wat tegenlicht, bijna Willem.

Andersom herkende Louis zich ook in Willem. Als iets dat je zou kunnen worden, ook al wil je het misschien niet. Als zogenaamd volwassen, ervaren, met in gelatenheid verpakte onzekerheid. Wat zie je eigenlijk, als je jezelf in de ander ziet? Is jezelf in de ander herkennen de basis waarop en waarmee je leert?

Analoog wordt een intergenerationele voorstelling waarin wordt gezongen en gesproken over de kindertijd, over moeders en over zoekende ontwrichtende liefdes. Een partituur over afgelegde en gewenste leerprocessen. Over vroeger en later maar ook over hoe jezelf als jonge - of oudere - mens te positioneren binnen de wereld.

Een voorstelling als een grote open vlakte waarop Willem met muziek, tekst en beeld terugblikt en vooruitkijkt en Louis vooruitblikt en terugkijkt. En ergens in dit kluwen van blikrichtingen kijken ze elkaar op een gegeven moment natuurlijk aan.

"Janssens en de Wolf brengen een intiem, persoonlijk moment zonder dat het ooit te zwaar wordt." - Etcetera

"Ontwapenend, klein, fijn stuk over levens, liefdes en theater maken" - Theaterkrant

"In ‘Analoog’ proberen twee mannen de tijd tussen hen te overbruggen. Een wonderschoon acteursduet" ★★★★★ - De Volkskrant

"Leerling en meester gaan op zoek naar intergenerationele verbinding" ★★★★ - De Morgen

"Terugblikken en vooruitkijken ontmoeten elkaar in dit schitterende woordenspel en spiegelpaleis." ★★★★★ de Volkskrant

"‘Analoog’ van De Hoe: Schaamte, spijt en citroentaartjes" ★★★★ - Het Nieuwsblad