Kom hier, een voorstelling vol fantasiewerelden die jong en oud prikkelt
Griet Herssens is een creatieve freelancer die voor Ultima Thule de waanzinnige voorstelling Kom hier uitwerkt. We spraken met haar over haar werkproces en lichten al een tipje van de sluier op over de voorstelling en het voortraject MEMO.
Wie is Griet Herssens?
Ik werk voor Kom hier als freelancer voor Ultima Thule, maar ik heb voordien ook al projecten voor hen gedaan als vormgever. Als vormgever maak je de objecten en verzorg je de esthetische kant van een voorstelling. Deze keer stelden zij de open vraag of ik zelf iets wou maken voor hen en ze konden zich meteen vinden in de eerste aanzet voor Kom hier. Het basisidee en het schrijven komt van mij, maar het is onder de vleugels van Ultima Thule dat dit project tot stand komt. Ik word gecoacht door artistiek leider Sven Ronsijn en creëer samen met decorbouwer en technieker Rupert Defossez. Ook Griet Pauwels speelt een heel belangrijke rol. Zij ontwikkelt het geluid en aangezien dit een woordeloze voorstelling is, is geluid al even essentieel als beeld en decor. Het gaat zowel om muziek als om soundscapes, vooral om de juiste sfeer te scheppen.
Wat houdt het voortraject MEMO in?
Ultima Thule zal de komende jaren jongeren nòg meer betrekken bij de visuele voorstellingen die ze maken. Ze ontwikkelen telkens weer een creatieve vrijplaats waar jongeren en kunstenaars elkaar kunnen ontmoeten, in dialoog kunnen gaan, aan materiaalstudie kunnen doen en waar ze samen een visuele vertelstijl kunnen ontdekken.
In MEMO legden Sven Ronsijn, Thomas Gerard en ikzelf de Zes memo’s voor het volgende millenium van Italo Calvino en een heleboel materialen tussen kunstenaars en jongeren uit heel Vlaanderen in. Resultaat zal een soort wunderkammer zijn. Je krijgt er een heel bijzondere inkijk in het hoofd van jongeren.
Ik wil voorstellingen maken die kinderen en volwassenen raken, die universeel zijn en daardoor bij bijna iedereen een snaar raken.
Heb je enkel kindervoorstellingen gemaakt?
Ja, maar wat ik echt wil bereiken met mijn voorstellingen is dat ze voor iedereen werken. Ik heb enkel woordeloze voorstellingen gemaakt, heel beeldrijk ook. De verhaallijn is vaak heel eenvoudig, maar wel surreëel. Met beeldende voorstellingen kom je al snel in het circuit van familievoorstellingen terecht, maar ik zie het ruimer. Ik wil voorstellingen maken die kinderen en volwassenen raken, die universeel zijn en daardoor bij bijna iedereen een snaar raken.
Ik vind het ook heel fijn om voorstellingen te maken voor een minder ervaren publiek. Ik maakte bijvoorbeeld twee voorstellingen die in Brussel en de Vlaamse rand vaak werden geprogrammeerd. Iedereen kan het begrijpen omdat het zonder woorden is en op zo’n (openlucht)festivals krijg je een heel ander publiek dan in een theaterzaal.
Hoe schrijf je precies een woordeloze voorstelling?
Wat voor mij goed werkt, is zoeken naar een heel eenvoudige basisverhaallijn. Ik ga op zoek naar iets wat heel duidelijk is, want een complex verhaal kan je bijna niet verteld krijgen zonder woorden. Doordat die verhaallijn zo eenvoudig en duidelijk is, kan je net de gekste dingen laten gebeuren zonder dat het publiek in de war geraakt.
Ik doe veel visuele research. Ik bekijk films, animatiefilms, heel veel afbeeldingen. Soms neem ik foto’s onderweg. Zo ben ik heel erg gefascineerd door hoogspanningsmasten en kranen en die fotografeer ik om de vorm te onthouden. Ik maak moodboards (op Pinterest). Maar het start vooral met heel veel fantasie!
Waarover gaat Kom hier?
Als kijker volg je twee personages: beste vrienden Marco en Kubo. Op een bepaald punt raken ze elkaar kwijt. Ze ondernemen verschillende pogingen om elkaar terug te kunnen bereiken. De belangrijkste inspiratiebron was het boek Onzichtbare Steden van Italo Calvino. Toen ik het zelf las, sloeg mijn verbeelding helemaal op hol. In het boek worden allerlei verbeelde steden omschreven. Het ene personage reist door die verbeelde werelden die allemaal een verschillende invloed op hem hebben en die continu transformeren. Het is een grootse zoektocht naar elkaar. Soms is er heel veel te zien, maar soms neemt het geluid ook de rol over van dingen die je niet kan zien. Er is ook veel wat je zelf kan invullen in het verhaal.
Hoe ziet het eruit?
Het is een echte figurentheatervoorstelling, maar met ontzettend veel decor en objecten. Het is met poppen, maar daarnaast heb je ook dat decor met al die verschillende werelden die ontvouwen, verdwijnen, verschijnen en transformeren. Er kruipt ontzettend veel werk in het maken van maquettes en objecten. Er gaat ook veel aandacht naar licht en schaduw. Op een bepaald moment verdwijnt een personage bijvoorbeeld onder water en die wereld kan dan verbeeld worden in schaduw. Een visuele en auditieve trip zou ik het noemen.
Het is voor ons ook een echte ontdekkingsreis. Terwijl we dingen maken, zoeken we uit hoe iets kan verschijnen, verdwijnen of transformeren.
Jullie zijn nu nog volop in de voorbereidende fase.
Inderdaad, de première is nog niet geweest. Het moeilijke aan deze voorstelling is dat ze veel constructie vraagt. Alles vertrekt vanuit decors en objecten. Blokken van repetities wisselen elkaar af met blokken waarin we werken aan de decors. Het basisverhaal moet al zo goed als af zijn vooraleer je start met repeteren. Aangezien je al aan de slag bent met decors en objecten, heb je niet meer alle vrijheid om tijdens het repeteren nog veel te veranderen. Het is voor ons ook een echte ontdekkingsreis. Terwijl we dingen maken, zoeken we uit hoe iets kan verschijnen, verdwijnen of transformeren. We hebben zelfs een heus systeem met katrollen.
Heel veel knutselen dus?
Absoluut. Ik werk onder andere met pop-upsystemen. Da’s een techniek die ik al vaker heb gebruikt, maar ik heb ook heel wat nieuwe technieken geleerd voor deze voorstelling.
Lasercutting was bijvoorbeeld een nieuwe ontdekking voor mij. Zo kan ik zeer gedetailleerd scènes uitwerken. De poppen zijn gedeeltelijk met 3D-printing gecreëerd. Er is gesoldeerd. Karton geknipt en geplakt. Er is geknutseld met plastic. Kortom, alles kan en mag!
Het stuk gaat in een tent door.
Ja, maar niet in de zin van een tent die buiten kan staan. Rupert heeft een grote tribune gebouwd en die is tevens onze machine. Het is een structuur waar allerlei dingen kunnen uitvouwen en uitklappen. Dat laat ons toe om die katrollen te gebruiken. We nemen het publiek echt mee in onze eigen ruimte. Die tribune is ook bekleed met een soort van tent waardoor we in het donker zitten en in een heel eigen wereldje, totaal afgezonderd. Het publiek zit in een halfrond rond de voorstelling, heel dichtbij dus.
Kom Hier (6+)
Ultima Thule
zo 12.03.23 | 14u, 16u en 18u
Den Douwe