Keiko Ogasawara is een professionele bokser die doof werd geboren. Door de pandemie wordt haar strijd die van een gemeenschap, haar oude trainer en zijn onafhankelijke boksschool in een voorstad van Tokio die moeite heeft om te overleven. Onsentimenteel, maar zo gevoelig als de korrel in de cinematografie van Hidetoshi Shinomiya, ook verantwoordelijk voor de prachtige beelden van 'Drive My Car'.

Boksfilms mogen dan bijna zo oud zijn als cinema zelf, een verhaal als dat van het Japanse 'Small, Slow but Steady' heeft nog steeds de kracht om te ontroeren en te verrassen. Regisseur Shô Miyake en zijn co-scenarist baseerden zich op Keiko Ogasawara's autobiografie en namen de vrijheid om een sleutelmoment in haar leven te verplaatsen naar het eerste jaar van de coronapandemie. Alsof Yasujirō Ozu, de Japanse meester van de sereniteit en het alledaagse, het Amerikaanse sportdrama 'Million Dollar Baby' regisseerde.

"Dit poëtisch portret van een dove topsporter klemt je gaandeweg in een trage wurggreep." ★★★ - De Standaard

"De beste ASMR-sensatie die we kennen, komt van de universele snaar die men in 'Small, Slow but Steady' - prachtige titel - kan horen trillen." ★★★ ½ - Humo

"A delicate, atmospheric study that’s quite unlike most other fight movies." ★★★ - The Guardian

"Dit poëtisch verstilde drama over een dove bokser raakt de juiste snaar." - Filmkrant

"‘Small, Slow but Steady’ is een parel van een boksfilm met hypnotiserende choreografie." ★★★★☆ - De Volkskrant