Permanent
Mark Verstockt - Sculptuur (1975)

Geo-abstractie was in de jaren zestig en zeventig kunst die zich onttrok aan de dwang van individuele expressie. Wiskunde en geometrie waren hulpmiddelen om 'schone en rustige' kunst te maken. In het rijtje kunstenaars Paul Van Hoeydonck, Walter Leblanc en Guy Vandenbranden situeert zich de Belgische beeldhouwer, schilder en graficus Mark Verstockt (1930-2014).
Hij kreeg van architect Walter Steenhoudt de opdracht om een permanente sculptuur te bedenken voor de binnentuin van het (nieuwe) cultuurcentrum. Na een mislukte poging met een 'oneindige zuil' van kunststof ā die het begaf tijdens een lokale windhoos ā produceerde Mark Verstockt in 1975 een mobiele in de vorm van een wit gekleurde abstracte vorm die toen formeel fel deed denken aan het logo van het 'cultureel centrum'. De medewerkers in de omringende burelen waren vrij de sculptuur naar believen te manipuleren, zodat ze altijd naar een 'ander' beeld konden kijken. Dat was al participatiekunst avant la lettre!
In 2005, na verbouwingen en n.a.v. de tentoonstelling āOver een culturele ruimteā, werd het beeld verplaatst naar de vijver aan de centrale inkom van het cultuurcentrum. In het water wordt het witte beeld 'bewegend' weerspiegeld en overleeft de gedachte aan een mobiele omdat mensen rondom het beeld kunnen wandelen en het beeld telkens opnieuw in een andere vorm kunnen zien en ervaren.
- Dit werk is permanent te bezichtigen op het voorplein van Cultuurcentrum Strombeek.
Willy De Sauter - 2x5+ (2004)

Willy De Sauter (1938) behoort met zijn werk tot de abstracte en op kleur georiƫnteerde tendens in de kunst refererend aan De Stijl, de Amerikaanse color field en Belgische geestesgenoten zoals AmedƩe Cortier en Marthe WƩry. Willy De Sauter combineert zijn arbeidsintensief, veelal met krijt op paneel geproduceerd werk met een opmerkelijk oog voor de omringende ruimte en architectuur.
Zijn tentoonstellingen getuigen van een precieus, puntgaaf gevoel van hoe zijn werk te verhouden tot onze leefomgeving. Het kunstwerk ā2x5+ā werd in 2004 geĆÆnstalleerd op de toen nieuwe (blinde) muur die komaf maakte met de voormalige (specifieke) ramen en glazen deur, waardoor een donkere hoek ontstond naast de bibliotheek. Willy De Sauter gaf deze plaats letterlijk weer licht met 5x 2 identieke semi-transparante panelen polycarbonaat, binnenin verlicht met een verticale tl-lamp. Van verderaf wordt de interactie zichtbaar tussen dit werk en de structuur van het achterliggende appartementsgebouw. ā2x5+ā is abstract, maar ook niet: de omgeving van het cultuurcentrum is deel geworden van het kunstwerk dat 's avonds niet alleen een bijzonder mooi beeld oplevert, maar ook een gevoel van veiligheid en welbevinden.
- Dit werk is permanent te bezichtigen aan de achterzijde van het gebouw, aan de ingang van de openbare bibliotheek.
Philippe Van Snick - Ellips (2006)

Philippe Van Snick (1942-2019) baseert zijn kunst op het decimale stelsel (0-9) dat hij doortrekt naar een palet van 10 kleuren (primaire en secundaire kleuren, zwart, wit en twee metalen), waarmee hij decennialang abstracte kunst maakte die zijn visie en de poĆ«zie uitmaakte van ons leven en de wereld. Philippe Van Snick wist met zijn kleuren ā inclusief de metalen goud en zilver die respectievelijk het geestelijke en het materialistische (geld)voorstellen ā een wereldbeeld te creĆ«ren waarin alle (on)zichtbare elementen van het leven mentaal en visueel gevarieerd worden uitgebeeld.
Philippe Van Snick behoort tot een belangrijke cluster Belgische kunstenaars met o.a. Bernd Lohaus, Guy Mees, Panamarenko, Lili Dujourie en Jan Vercruysse die vanaf de prille jaren zeventig met hun werk op een 'aparte' manier aansluiting vonden bij de betere internationale kunstcircuits. āEllipsā is een geschilderde uitvoering ā zwart op wit ā op de faƧade van Cc Strombeek, daterend van zijn memorabele solotentoonstelling āUndisclosed recipientsā in 2006. Het is een werk dat zijn oorsprong vindt in de jaren 1970-1971. Het is een periode waarin Van Snick op mathematische wijze probeert om vat te krijgen op zijn onmiddellijke omgeving en waarin hij individuele en ruimtelijke krachten probeert te verzoenen. Zijn fascinatie voor de ellips als een dynamisch fenomeen, met daarenboven een belangstelling voor de dynamiek en onrust van materie, verbindt hij in deze schildering tot een teken waarin de onmetelijke noties tijd en ruimte zich in licht en schaduw manifesteren als een 'oneindige' ellips.
ROA (2010)

ROA mag gezien worden als ƩƩn van de meest getalenteerde street artists van Belgiƫ. Deze jonge Gentse kunstenaar brak internationaal door met zijn monumentale muurschilderingen.
ROA staat vooral bekend om zijn sterke obsessie voor dieren en knaagdieren. Hij combineert vaak leven, dood en leven na de dood, waardoor hij zich al snel onderscheidt van traditionele muurschilders. Zijn dieren zijn zo geschilderd dat ze skeletten en inwendige organen bevatten, wat de aanblik nog realistischer maakt. Hij verbeeldt diersoorten die lokaal voorkomen op en rond de locatie van zijn werk en brengt hen zo terug in het collectieve bewustzijn. Zijn schilderingen getuigen van een uitzonderlijk oog voor detail.
ROA werd onder andere uitgenodigd voor tentoonstellingen in New York, Londen, Parijs, Warschau, Madrid, Moskou, Los Angeles, Mexico City. Ook in Grimbergen maakte hij in 2010 op vraag van MiXXit, de toenmalige jongerenwerking van het Cc, zijn passage.
Rumiko Hagiwara - One Stone, Two Stones (2013-2016)

Rumiko Hagiwara (1979) is een Japanse kunstenaar, gevestigd in Amsterdam. In haar conceptuele kunstpraktijk, die site-specifieke installaties, foto's, video's en performances omvat, probeert ze aandacht en waarde toe te kennen aan alledaagse fenomenen vanuit een intercultureel perspectief, wat vaak resulteert in een humoristische poƫtica van het alledaagse.
One Stone, Two Stones creƫerde Hagiwara naar aanleiding van de tentoonstelling 'Made in Japan' in 2016. Uit een interview met Eva Decaesstecker:
āConceptuele kunst is niet heel populair in Japanā, vertelt ze. āDe kunstwereld en het onderwijs draaien vooral rond de grote, meer traditionele namen en laten weinig plaats voor andere vormen. Ik was eerder op zoek naar een Europese manier van kunst maken in mijn praktijk. Conceptuele kunst sprak me toen al enorm aan en ik wilde me hier verder in ontplooien. Ik kwam naar Europa en belandde in Amsterdam.ā Wat haar het meest trof bij haar aankomst in Nederland was de totaal verschillende wereldvisie: āHet Westen is gefundeerd op Griekse filosofie met haar sterke logica. Vanuit die logische filosofie is ook de wetenschap ontwikkeld, met als doel de wereld te begrijpen. Oost- Aziatische filosofie ziet de wereld echter als te complex. In plaats van haar te proberen begrijpen, zoekt ze manieren om met die complexiteit om te gaan. Als Japanse vind je in mijn werk die Oost-Aziatische manier van denken terug, maar ik combineer haar met een westerse invalshoek: ik leg uit wat ik maak. Tegelijk is wat ik maak heel simpel, de titel verwoordt letterlijk wat je ziet. En net die doorgedreven eenvoud zet de kijker aan tot nadenken. Een voorbeeld is het werk One Stone/ Two Stones dat ik in de Plantentuin van Meise toon. Als je van de ene kant kijkt, zie je een grote steen. Kijk je langs de andere kant, zie je dezelfde steen met nog een klein steentje ervoor: Ć©Ć©n steen ā twee stenen!ā
Lois Weinberger - Wild Cube (1991)

De Oostenrijkse kunstenaar Lois Weinberger (1947-2020) groeide op in een landelijke streek in Tirol en debuteerde als kunstenaar in de jaren ā70. De basis van zijn oeuvre lag in een zowel politieke als poeĢtische visie op het begrip ānatuurā. Lois Weinberger koos bewust voor wat hij zelf ātweederangsnatuurā noemde, met een centrale rol voor wilde planten. Onkruid staat symbool voor de bedreigde vrije geest en voor het individu dat zijn eigenheid en verbeelding koestert, tegen de stroom in, maar het is ook een spiegel en maatstaf voor onze maatschappelijke tolerantie.
'Wild Cube' is een werk dat Lois Weinberger sinds 1991 op verschillende locaties uitvoerde op kleine en grotere schaal. 'Wild Cube' is een haast onooglijke transparante kubieke meter waarin de natuur, te midden van een goed onderhouden gazon, haar gangetje kan gaan. Dit kleine stalen ding, dat eruit ziet als een minimale sculptuur, is te beschouwen als een fragiel teken, een komma in de perfect geconditioneerde groene vlakte zoals dat volgens onze verwachtingen van een gedomesticeerde tuin en strak gereguleerde maatschappij hoort. 'Wild Cube' is een symbool voor vrijheid gericht tegen een esthetiek van het Pure, het Ware en tegen de wetten van de Orde. Het oeuvre van Lois Weinberger is ook een ode aan het onkruid ā zijn metafoor voor een wereld die meer en meer verkleurt door al dan niet gedwongen vlucht en migratie.