Terwijl ze samen eten, praten twee westerse vrouwen over de nood in de wereld en hun eigen nood.
Ze proberen hun alledaags gevecht met wat er op deze aardkloot gebeurt onder woorden te brengen.
Een ogenschijnlijk vederlicht gesprek ontspint zich, even humoristisch en filosofisch als het leven zelf,
misschien wel eindigend in het failliet van de westerse beschaving.
Of is het het begin van een omwenteling?

“Getriggerd door de vraag wat een mens tot mens maakt en wat zijn rechten zijn, trachten wij onszelf te bevragen vanuit onze geprivilegieerde positie. Wat kan ik als mens verdragen, als vrouw, als kind en wat weiger ik te verdragen. Kijk ik weg? Welk excuus heb ik? Wat kan ik doen? Hoezeer verontschuldig ik mezelf voor mijn gedrag? In hoeverre draag ik bij tot deze uitzichtloze situatie? Is mijn vrijheid en veiligheid evenveel waard als die van deze mensen? Kan ik ze even snel kwijtspelen? Wat ben ik bereid daarvoor te doen? Kan ik als individu nog iets betekenen in deze gepolitiseerde wereld? Of probeer ik zoveel mogelijk te vergaren, uit angst, omdat ik zie hoe gevaarlijk het kan zijn om machteloos te zijn. En hoe lang moet die lasagne in de oven?”
— Tiny en Evelien