Diptych zijn de twee eerste stukken van het drieluik Triptych: The missing door, The lost room en The hidden floor. In Diptych / Triptych zoeken en dwalen de personages, verloren in tijd en ruimte. Vol hoop vertrokken ze op deze reis terwijl ze een ideaal achtervolgden, maar nu worden ze richting een onzeker lot geleid. Ze proberen hun weg te vinden doorheen hun gedachten, herbeleven hun herinneringen of creëren nieuwe versies van die herinneringen, gevoelig aan de distorsie. Zo toont Diptych / Triptych ook een melancholische nostalgie van de toekomst.

De scenografie spiegelt deze interne zoektocht van de personages. Het is een labyrint op een schip vol ontbrekende deuren, verloren kamers en verborgen etages, opgevat als twee opeenvolgende filmsets. Een tweevoudige huis clos waar personages in- en uitstappen om tevergeefs een nieuwe versie van hun denkbeeldige realiteit te creëren.

Het cinematografische aspect is ook in de soundscape van Diptych zeer aanwezig. Die zit vol foley-effecten: een glas dat valt, een deur die dichtslaat, een hart dat klopt, een metronoom die tikt, gekraak geknars van het schip. Het geluid biedt houvast terwijl personages worden aangezogen en weggeblazen, als de tijd trilt, stokt, fragmenteert, of voor elke aanwezige anders is.