Terugblikken op 2022 met Nele Bauwens
Nele Bauwens is ondertussen al een ancien op het podium van Cc Strombeek. Dit jaar staat er opnieuw en kiest ze voor een eindejaarsconference, maar natuurlijk geen ‘gewone’ versie, maar eentje die haar op het lijf geschreven is.
Nele: ‘Twee zaken zijn voor mij heel belangrijk bij de opbouw van een show: hoop en humor. De toestand is ernstig, maar niet hopeloos en we moeten het benaderen met humor, want als we bovenop klimaatdroogte ook nog eens humordroogte krijgen, zijn we echt ver van huis.’
Jouw eindejaarsconference is doorspekt met humor en muziek. Waarom koos je voor deze formule?
‘Muziek is een soort van viering van de vrolijke wanhoop, om Admiral Freebee te citeren. Het is een poging om het onheil van het dagelijkse leven te bezweren. En daarom vind ik het zo belangrijk om muziek als een soort tegengewicht te bieden van al die zware thema’s. De show straalt echt positiviteit uit. Ik wou zeker niet oordelen of uitlachen. Ik wil ontroering bieden, samen kunnen lachen en daardoor nadenken. Boven mijn bureau hangen drie grote D’s. Die staan voor Dansen, Denken en Daveren van het lachen. Het is een constante herinnering aan wat steeds de ondertoon van de show moet zijn volgens mij.’
Die combinatie van muziek en humor typeert een voorstelling van Nele Bauwens.
‘Ja, dat denk ik wel. Ik heb nooit echt kunnen kiezen en dat was al zo op de eerste dag in studio Herman Teirlinck. Je moest fan kiezen tussen kleinkunst of theater. Ik heb ze gewoon alle twee aangevinkt. Voor mij is het een en-en-verhaal. Dat is de vorm die ik gekozen heb, een mengvorm van vanalles waar ik persoonlijk nog het liefst het label cabaret op kleef - als ik dan toch zou moeten kiezen. Bij een conference denken mensen nog vaak aan pure stand-up, maar dat dekt de lading niet bij mij. Cabaret is een bredere term. Ik zie het als een soort van kast waar ik allerlei scenario’s uit kan trekken en ik gebruik wat ik nodig heb om mijn verhaal te vertellen.’
Hoe begin je aan zo’n conference?
‘Ik sta ‘s morgens op met de actualiteit en ik ga ermee slapen. In het begin je start je gewoon met wat je zelf boeit. Ik probeer de grote thema’s in de show dan vervolgens te koppelen aan mijn eigen dagelijkse leven. Over de energiecrisis maak ik grappige bedenkingen over hoe ik kan besparen door in het zwembad te gaan douchen bijvoorbeeld. We zitten uiteindelijk allemaal in dezelfde zandbak te zoeken naar oplossingen.
Het actuele moet in elk stukje van de tekst zitten. Zo begin ik de voorstelling niet met ‘Dag dames en heren’. Dat kan je nu niet meer zeggen. Wat het dan wel wordt, hou ik nog even geheim.
Het stopt natuurlijk nooit met zo’n conference. We gaan in première in december, maar als er in januari iets wereldschokkends gebeurt, dan kan je het niet maken om daar niets over te zeggen. De grote lijnen zullen zeker hetzelfde blijven, want we zitten natuurlijk met de muziek en de arrangementen, maar het kan wel zijn dat er gaandeweg nog stukken veranderen.
Het is anders dan een cabaretvoorstelling maken. Voor een soloshow ben ik vooral bezig met het verhalende en de spanningsboog. Je werkt ergens naartoe. Zo’n conference zijn veel meer losse stukjes die je aan elkaar moet breien.’
"Boven mijn bureau hangen drie grote D’s. Die staan voor Dansen, Denken en Daveren van het lachen. Het is een constante herinnering aan wat steeds de ondertoon van de show moet zijn."
Heb je zelf ook het gevoel dat de wereldproblematiek voor heel veel mensen dichtbij komt? Eerst was er corona, nu de energiecrisis, beide hebben een grote impact op het dagelijkse leven.
‘Ja, het is echt een uitdaging om mentaal sterk te blijven. Het is echt niet zo vanzelfsprekend dat mensen ook nu terug weerbaar zijn. Ik zie veel mensen met burn-out. De media strooit nog meer angst rond. Het is een heel moeilijke balans.
Als artiest hebben we het zwaar gehad in de coronaperiode en nu is het opnieuw een heel moeilijke tijd want sommige mensen besparen nu op tickets voor een voorstelling. Ik trek me op aan het idee dat mensen naar de zalen moeten komen om hun zorgen te vergeten. Het is niet louter entertainment. Je hebt het nodig om in een andere sfeer te komen en voor sociaal contact. Je wordt er gewoon een gezondere mens van.’
Je doet zoals gewoonlijk heel veel zelf voor deze show, maar je werkt ook met een aantal vaste pappenheimers.
‘Dat klopt. Voor het schrijfwerk en de keuze van thema’s kan ik rekenen op Sam De Graeve en Raf Walschaerts. We zitten alle drie heel sterk op dezelfde lijn, maar Sam is ook goed in schrappen. Hij is degene die zegt: ‘Nele, volgende maand zijn de mensen dat al vergeten. Dat moet er niet in.’ We zijn alle drie rasechte optimisten, dus dat merk je dan ook heel sterk in de selectie en hoe we het uitwerken in de show.
Voor de muziek doe ik opnieuw beroep op Steven Janssens van The Whodads. Het is wat mij betreft echt een cadeau om iets ontroerends te kunnen doen voor mensen en muziek gaat recht naar het hart. Vandaar dat elke show dat nodig heeft. De muziek zorgt in deze show letterlijk voor de vrolijke noot. We hebben onder andere een bigband versie van Putain Putain gemaakt. Dat gaat exploderen, daar ben ik zeker van!’
Dit is in vergelijking met jouw shows van de vorige jaren een grote productie.
‘Dat had ik echt nodig, vooral na corona. Ik miste de sfeer van El Tattoo del Tigre om met veel op een podium te staan. We gaan nu op tournee met 15. Da’s op dit moment een grote show, ja.
Ik ben zelf al redelijk explosief op een podium, maar met The Whodads erbij wordt het gewoon een groot feest. Het wordt een feelgood show. Echt wat mensen nodig hebben nu!’
"We hebben onder andere een bigband versie van Putain Putain gemaakt. Dat gaat exploderen, daar ben ik zeker van!"
Nele Bauwens & The Whodads
Swingt het jaar uit
za 3.12.22 | 20u30
Schouwburg